De hel van Kfar Aza en Be’eri vanuit militair perspectief

Nehemia Danzig met op de achtergrond een foto van zijn compagnie.

Voor ons staat Nehemia Danzig, 28 jaar oud. Op 7 oktober 2023 was hij 25, kapitein en compagnies-commandant bij de 890ste Parachutistenbrigade van de IDF. Hij kent een paar woordjes Nederlands. Een deel van zijn familie komt uit Nederland: de overlevenden van de Holocaust keerden na de oorlog terug naar het land van hun voorouders: Israël.

Nehemia vertelt hoe het die zaterdagochtend 7 oktober begon met chaos en onduidelijkheid op zijn legerbasis. Van alle kanten kwamen berichten binnen: de grens was op tientallen plekken doorbroken, dorpen en kibboetsen werden aangevallen, er vielen doden en er werden mensen ontvoerd.

Hij vroeg meteen aan de brigadestaf om bussen, zodat hij met zijn hele compagnie naar het zuiden kon. Maar in alle verwarring was er geen vervoer beschikbaar. Er restte niets anders dan wachten, uren lang. Om 09:00 uur kwam echter het bericht dat terroristen zich in alle grensplaatsen met Gaza bevonden: “Kfar Aza is the worst place”.

Als kapitein had Nehemia wel een eigen jeep. Terwijl het nieuws steeds gruwelijker werd en lang niet alles duidelijk was, nam hij een besluit. Samen met zijn persoonlijke staf van drie man sprong hij in de jeep en scheurde halsoverkop naar kibboets Kfar Aza, een van de plaatsen waar zoals gezegd op dat moment het hevigst werd gevochten en waar de terroristen huis aan huis moordden. Zonder te wachten op orders of versterking reden ze rechtstreeks de hel in.

Die ochtend waren er tussen de 250 en 300 Hamas-terroristen Kfar Aza binnengedrongen, een kibboets die amper drie kilometer van de Gazastrook ligt. Wat daar gebeurde was een regelrechte slachtpartij: huis na huis, kamer na kamer. Ze schoten mensen dood in hun eigen schuilkelders, verkrachtten vrouwen, hakten lichamen in stukken of onthoofdden slachtoffers met schoffels en ander tuingereedschap, en staken hele gezinnen levend in brand. Vele slachtoffers werden later gevonden met vastgebonden handen en doorzeefde lichamen.

Rond half tien ’s ochtends kwamen Nehemia en zijn drie mannen aan in de buitenwijken van de kibboets. Het was er akelig stil. Alle Israëlische verdedigers waren uitgeschakeld: dood of zwaargewond. Ze stuitten meteen op twee bewusteloze soldaten van een elite-eenheid, allebei ernstig gewond. Ook zij hadden niets kunnen beginnen tegen deze enorme overmacht.

Nehemia gaf één van zijn mannen opdracht de twee gewonden zo snel mogelijk naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis te brengen. Zelf bleef hij met twee anderen achter, tegenover honderden terroristen. Wat doe je dan? Een frontale aanval is zelfmoord. Dus kozen ze voor een hinderlaag: dekking zoeken, kogels sparen en alleen schieten als het zeker raak was. Elke terrorist die alleen of met z’n tweeën in hun vizier kwam, ging met één gericht schot tegen de grond. Probeerde een ander zijn dode makker te zoeken onderging hij hetzelfde lot. Zo schakelden ze op die manier een stuk of tien terroristen uit, zonder zelf ontdekt te worden. Hier lagen ze van 11:00 uur in de ochtend tot circa 16:00 uur.

Op dat moment kwam de vierde soldaat terug met de jeep. Nehemia plugde meteen zijn telefoon in om op te laden, en toen kwam het bericht binnen: de rest van de compagnie was met helicopters vervoerd naar de Kibboets Be’eri en vocht daar voor zijn leven.

De compagnie per helicopter onderweg naar Be'eri

Direct nadat de compagnie in Be'eri aankomt vallen er direct al 1 dode soldaat en 7 gewonden te betreuren. Dan begrijpt de compagnie pas echt wat er gebeurt en dat het bloedserieus is, er heerst chaos.

Zodra Nehemia aankomt ziet hij ongeveer 30 soldaten op de grond zitten, ze zijn in shock om wat ze in die korte tijd hebben gezien. Nehemia verzamelt zijn manschappen en beveelt ze positities in te nemen. Hun eerste doel is Be'eri weer volledig te veroveren maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. De terroristen hebben zich na hun wandaden teruggetrokken in de huizen en wachten in hinderlaag op de soldaten. In sommige huizen zitten zelfs terroristen verschansd met nog steeds in de safe rooms verscholen en afgesloten de Israelische bewoners.

Dan, als door een wonder, komt er rond 17:00 uur een IDF-tank aan in Be'eri met een bemanning van Druzen. Druzen zijn een Arabische sprekende bevolkingsgroep die een mystieke vorm van de sjiitische islam aanhangen. Deze tank is een ‘game changer’. Met behulp van deze tank is de compagnie beter in staat om per huis de terroristen uit de huizen te jagen. Dit doen ze soms door in het midden van de huizen te schieten, de safe rooms/shelters aan de zijkant te ontzien (safe rooms zijn aan de buitenzijde goed te onderscheiden door hun extra beveiliging).

Een huis waar ze met een tankgranaat door het midden van het huis (zie links in de foto) hebben geschoten.

Het duurde nog 3 dagen voordat Be'eri weer volledig in handen was van de Israelische strijdkrachten. Nehemia, zijn mannen en vele anderen hadden gedaan wat ze konden, met de middelen wat ze hadden.

Vanaf deze plek een groet aan allen die zich hebben ingezet tot bevrijding van de vele kibboetsen. In het bijzonder aan diegenen die hun leven hebben gegeven of veel hebben verloren, zoals de leden van het zogeheten Elhanan Team. Moge Elhanan's nagedachtenis een zegen zijn.

In totaal werden in Be'eri 101 Israëlische burgers en 31 Israëlische beveiligingsmedewerkers gedood, van wie 18 IDF-soldaten (waaronder 5 commando's van de speciale eenheid Shaldag), 5 leden van het beveiligingsteam van de kibboets en 8 politieagenten. Vele soldaten en burgers raakten gewond. Bovendien werden 32 Israëlische burgers uit Be'eri ontvoerd en als gijzelaars naar de Gazastrook gebracht. In totaal raakten 125 huizen in Be'eri beschadigd of verwoest. Tijdens de gevechten om Be'eri werden minstens 100 terroristen gedood en 18 levend gevangen genomen.